Kral ülkenin yalancıları arasında bir yarışma açtı.
“İşte bu yalan,” diyebileceği bir yalan uydurana bir küp altın vadetti.
Yalancılar akın akın saraya gelip yalanlarını söylediler, fakat yalanlar ne kadar akıl almaz olursa olsun kral hep, “Olabilir, niye olmasın …” gibi cevaplar veriyordu.
Böylece hem eğleniyor, hem de bir küp altından olmuyordu.
Derken kahramanımız elinde boş bir küple huzura çıktı ve konuştu:
“-Rahmetli dedeniz bir savaşa çıkacaktı, ancak o günlerde hazinede yeterli para yoktu.
Dedeniz dedemden bu küple bir küp altın borç aldı ve ‘bu borcumu torunum torununa ödeyecek,’ diye söz verdi.
Şimdi, dedenizin borcunu bana ödemeniz için buraya geldim.”
Kral, “İşte bu kuyruklu bir yalan!” deyince adam, “O halde ödülümü alayım,” dedi.
Kral, “ımm şeyy doğru da olabilir” deyince adam, “O halde borcunuzu ödeyin” dedi.
