Edirne’de öğrenci olmak

Bugün minibüs ile giderken, aslında Edirne‘ye ait ne çok özelliğin olduğunu fark ettim.Burada öğrenciyken, ne kadar farklı bir hayat sürdürdüğümüz…Bir facebook grubu açmaya karar verdim.Böylece diğer arkadaşlarında Edirne‘de öğrenci olmanın nasıl bir duygu olduğunu paylaşmasını istedim.Altta tamamı bana ait olan bazı özellikler bulunuyor.Umarım beğenirsiniz.

Edirne’de öğrenci olmak;

İlla bir heykelle fotoğraf çektirmektir,
Edirne’ye her gelen misafire Selimiye’yi gezdirmektir,
Kalorifer yandığı halde evde kalın giyinmektir,
“Migros, Baca, Trafo’da inecek var mı?” sorusuna cevap vermeyip, durağa gelindiğinde ise inerek muavini kıl etmektir,
Gece yarısı acıkıldığında Zübeyde Hanıma gidip köfte yemektir,
Yazları bisiklet kiralayıp, saatlerce gezmektir,
Bahar şenliklerinde hayal kırıklığına uğramaktır,
Sıfır eşya pahalı olur diyerek, İstanbul Caddesinde ki ikinci elcilerden kazıklanmaktır,
C hattı minibüsü ile dünya turu yapmak yerine, A hattındaki araçlara binip kısa yoldan okula varmaktır,
Günlerce ev arayışından sonra gidip emlakçılara kazıklanmaktır,
Muavin olsa bile emin olmak adına “Muavin var mı?” diye sormaktır,
Derbi günleri, maçı izleyecek yer bulamamaktır,
Yaklaşık sayısı 93243439434… tane olan Play Station ya da İnternet Cafe salonlarında pes oynamaktır,
Arka planda meriç köprüsü gözükecek şekilde fotoğraf çekilmektir,
Her iki araçtan birinde son ses müzik duymaya alışmaktır,
Palmiye ve Dinlenti’de öğrenci menü yemektir,
Yoğun saatlerde muavinlerin tüm kızları aldıktan sonra “Daha yerim kalmadı abi” demesine katlanabilmektir,
Kipa 1 milyon günlerini kaçırmamaktır,
Dört kişi bir araya geldiğinde, akla ilk gelen şey batak oynamaktır,
Minibüs ile mühendislerin ağırlıklı olduğu bir fakülteye gidip, istemeyerek “Mimarlıkta” demektir,
Saçı kestirip,bir daha burada saç kestirmemeye and içmektir,
Apartmanda daima sevilmeyen olmaktır,
Bardan gece geç çıkıp, merkezden eve yürümektir,
Taksiye binmeden önce pazarlık yapmaktır,
Uykuya aşık olmaktır,
Kent ormanda piknik yapmak, bol bol fotoğraf çekilmektir,
Önce tabelayı okuyup, sonra “Çarşı arabası mı?” diyenlere şaşırmaktır,
Zorlu geçen vizelerden sonra, “Finallere erkenden çalışacağım!” diyip, yine final haftası ders çalışmaya başlamaktır,
Yazları sabaha kadar Zübeyde Hanım’da içmektir,
Marketleri rutin kontrol edip, indirimde olan ürünleri kaçırmamaktır,
Eve gidildiği zaman Edirne’yi,Edirne’deyken evi özlemektir,
İlk fırsatta yurtlardan ayrılıp, eve çıkamaktır,
Sabahları minibüsler almayınca, feleğe kahretmektir,
Parti afişi gördüğünde bakıp, okumamaktır,
İlk yıl yatay geçiş yapacağına inanmaktır,
Öğrenciyken mezun olmak, mezunken öğrenci olmayı istemektir,
Hayata atılmadan önceki son duraktır.